Πρωινή διαδρομή. Τραίνo. Προορισμός ο εργασιακός μου χώρος. Με πολλούς ενδιάμεσους σταθμούς φυσικά. Όχι μόνο με το τραίνο. Μια τυρόπιτα, ένα κουλούρι, κάτι... Αναρωτιέμαι απλώς αν θα ήταν δυνατό για κάποιον να καταλάβει ποιος είμαι, σε περίπτωση που με έχει γνωρίσει πρώτα ως προάγγελος. Ή μάλλον ως Προάγγελο. Η αλήθεια είναι πως δεν το νομίζω. Ποιος να φανταστεί ότι το παιδάκι με ένα τετραδιάκι που χωράει ίσα-ίσα στα χέρια του είναι στην πραγματικότητα ο Προάγγελος! Άλλωστε και οι άγγελοι, οι πραγματικοί άγγελοι, δεν είναι αλάνθαστα όντα. Ξέρουν, όμως, και υποκλίνονται στην πανσοφία του Δημιουργού τους. Όσοι, υπερηφανεύτηκαν πως είναι πιο πάνω από αυτόν και πως μπορούν να Τον εκθρονήσουν, πήραν τη θέση που τους άξιζε.Αυτό είναι και το πιο αξιοζήλευτο γνώρισμα των ανθρώπων. Πληγώνουν άλλους ανθρώπους. Καταστρέφουν τη φύση. Σκοτώνουν για διασκέδαση ή από μένος. Και, όμως, συνεχίζουν ακόμα να ζουν. Με λιγότερη ψυχική ζωντάνια, φυσικά, αλλά τίποτα δεν είναι μη-αναστρέψιμο ή μη-αναστήσιμο. Όμως, αυτές τις μέρες δε μελετάμε την ανάσταση αλλά τη γέννηση. Πάραυτα, αν δεν υπήρχε λόγος να γιορτάζουμε τη γέννηση. Θα λέγαμε απλώς ότι “Σαν σήμερα γεννήθηκε ο διδάσκαλος Ιησούς”. Όπως λέμε για όλα τα ιστορικά πρόσωπα. Τίποτα περισσότερο.
Φτάνω στο τέλος τη διαδρομής με το τραίνο. Θα μου είναι δύσκολο να περπατήσω και να γράφω. Θα κλείσω, λοιπόν, μόνο με αυτά. Για να διαβάζεις τα λόγια αυτά, σημαίνει ότι γεννήθηκες. Ο Χριστός αναστήθηκε. Σειρά μας να ξαναγεννηθούμε! Σειρά μας να ζήσουμε! Σειρά μας να αναστηθούμε!
Αφού, λοιπόν, έγραψα την αρχή, ήρθε η ώρα να γράψω και το τέλος. Τα γράμματά μου είναι ακόμη χειρότερα από το πρωί. Φταίει το κρύο γι' αυτό κι όχι μόνο το τραίνο. Κυρίως το κρύο., Ίσως. Αν υπήρχε, ίσως, περισσότερη αγάπη στην καρδιά των ανθρώπων, τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Βλέπεις, όταν δεν υπάρχει επικοινωνία από μακριά, λέμε πως δεν έχει κάποιος από τους δύο σήμα και το δικαιολογούμε έτσι. Από κοντά, όμως, πώς να το δικαιολογήσεις! Ίσως ρωτάμε καμία στερεότυπη φράση όπως “Ερωτευμένος είσαι;” και γελάμε.
Αν το σκεφτούμε καλά, όμως, ποιος δεν είναι ερωτευμένος με κάτι; Από τους πιο τσιγκούνηδες και φιλάργυρους, μέχρι τους μεγαλύτερους αγίους, ποιος δεν είναι με κάτι ερωτευμένος; Όχι, το πρόβλημα της επικοινωνίας έγκειται αλλού. Στις διαφορές των ατόμων. Στο φανατισμό. Ή στην ασταμάτητη προσπάθειά τους να “περάσει το δικό τους”.
Κατεβαίνω... Η συνέχεια στο επόμενο...
Και ήρθε το επόμενο... Το επόμενο πρωί... Η διαφορά, λοιπόν, βρίσκεται στο ότι οι άνθρωποι δε νοιάζονται για την αγάπη. Δε νοιάζονται τόσο ώστε να μπορέσουν να σεβαστούν τη διαφορετικότητα του τρόπου ζωής και των απόψεων του άλλου. Ακόμη και του ίδιου τους του αδελφού.
Φανατισμός... Σε καμία περίπτωση δε μπορεί να είναι θετική μία συζήτηση με αυτό το στοιχείο, εκτός κι αν συζήτηση αποτελεί το ίδιο το στοιχείο. Εγωισμός... Η προσπάθεια υποστήριξης των απόψεών μας, απέναντι σε κάποιον που δεν τις ασπάζεται, όνο εποικοδομητική μπορεί να είναι. Γιατί σκέφτεσαι. Κι όσο σκέφτεσαι βρίσκεις περισσότερα επιχειρήματα. Δε σκουριάζει το μυαλό. Αρκεί φυσικά, να μην συνδυάζεται ο εγωισμός, ειδικά ο υπέρμετρος εγωισμός, με τον φανατισμό, γιατί η οποιαδήποτε προσπάθεια συζήτησης θα ναυαγήσει πριν ακόμα ξεκινήσει.
Γι' αυτό χρειάζεται η αγάπη. Για να αρχίσουμε να σεβόμαστε σιγά-σιγά τους ανθρώπους γύρω μας, είτε τους ξέρουμε, είτε όχι. Για να μην παρεξηγούμε τους ανθρώπους που από κάποιο χαστούκι της ζωής, βρέθηκαν μπροστά μας να υπερασπίζονται το παράλογο. Για να μάθουμε να συζούμε με τους ανθρώπους και όχι να συμβιβαζόμαστε. Γιατί η αγάπη δεν είναι συμβιβασμός. Είναι συνεννόηση. Συνεννόηση των νόμων της φύσης, που δεν αφορούν την επιστήμη, μαζί μας. Ναι, μαζί μας! Ώστε να βγει κάτι καλό. Αγάπη! Να το θυμάσαι!
1 σχόλιο:
καλησπερα.....πολυ ωραιο μπλογκ...σε προσκαλω και στο δικο μου!!
Δημοσίευση σχολίου