...πάντα θα βλέπω αυτά που προορίζονται για μένα, ακόμη κι αν δε μπορείς να με δεις...
Προάγγελος

Να πεις ότι δεν το είπα... - Η συνέχεια

"Απειλή - Μέρος 2ο"
Τελικά αστειευόμουν γιατί είμαι ακόμη εδώ
Η σκέψη μου δε σταματά όσο ακόμη ζω
Το χαρτί μου τελείωσε μα δεν αλλάζω πλευρά
Όσα έχω να πω, θα τα πω φανερά

Ο μεσαίωνας τέλος κι ελπίζω να το θυμάσαι
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ήσυχος δε θα κοιμάσαι
Όσο είσαι από αυτούς που κρίνουν χωρίς να δουν
Θα είσαι μέσα σε αυτούς που στο δρόμο θα με βρουν.

Μπορείς να παριστάνεις πως δεν ξέρεις τι συμβαίνει
Μπορείς να θεωρείς την ψυχή σου διωγμένη
Μα αν θες τη γνώμη τη δική μου θα 'πρεπε να 'ναι φοβισμένη
Αφού καμιά αδικία δεν παραμένει θαμμένη

Μπορείς να είσαι πολιτικός, δικηγόρος ή γιατρός
Μπορείς να είσαι ιδιοκτησία κάποιου ή κανενός
Μπορείς να είσαι φτωχός, μπορεί και άνθρωπος απλώς
Μπορείς να είσαι λεφτά ή περιθωριακός.


Ξύπνα επιτέλους και δες τι συμβαίνει
Έχουν μοιράσει ναρκωτικά σε όλη την οικουμένη
Πορνεία στα βιβλία, πορνεία στη ζωή
από κάθε πατέρα που στέλνει να μάθει το παιδί

Κλέβουνε θέσεις και φόρους
Έχουν έτοιμους μισθοφόρους
Να πολεμήσουν για την ελευθερία
Προβλέπω μεγάλη προδοσία

Δε βαρέθηκες ν' ακούς για αυτή τη γενιά
πως ξεπουλάει πατρίδες για λίγα μόνο λεφτά;
Το ξέρω! Δε σ' αρέσει να τ' ακούς, γι' αυτό κλείνω
όμως θέλω να θυμάσαι ότι ήρθα για να μείνω!

Να πεις ότι δεν το είπα...

Το είπα! "Κάτι μου επιφυλάσσει η σημερινή μέρα". Το είπα! Ευχαριστώ τον Teraphila για την παροχή της πρώτης ύλης! Θα γίνει και τραγούδι... εν καιρώ!

"Απειλή"
Ο πιο καλός μου στίχος αυτός που λέει για φίλους
Η πιο θερμή μου πνοή αυτή που ζεσταίνει ο ήλιος
Τα πιο μεγάλα μου όνειρα αυτά που έκανα μόνος
Η πιο κρυφή μου δύναμη έγινε ο χρόνος

Ο χρόνος που ταξίδεψα, μίλησα ή γεύτηκα
Η ζωή που πραγμάτωσα όταν όλα μοιάζαν ψεύτικα
Κι αυτοί οι δρόμοι οι μεγάλοι, τόσο μικροί τελικά.
Ας μην τα κρύβουνε όσοι έχουν δικά τους φτερά.

Ας πετάξουν ψηλά, ο στόχος είναι εκεί ψηλά
Μην κοιτάς το "εγώ" σου. Κοίτα κοντά και μακριά
Ξέχνα τους χάρτες της ζωής που επιβάλλει ο κόσμος
Ασ'τους να λένε ό,τι θέλουν. Δικό σου το τιμόνι όμως.

Είναι δικό σου το πλοίο. Είναι η δική σου ζωή.
Μπορείς να φτιάξεις ό,τι έχεις ονειρευτεί.
Μπορείς να φτιάξεις τα πάντα. Κάθε αρχή, κάθε τέλος!
Μπορείς να φτιάξεις θάλασσα. Μπορείς να φτιάξεις έλος!

Κάποιοι τα κατάφεραν. Κάποιοι τα καταφέρνουν
Ίσως δε θέλουν τη ζωή, κι όμως βόλτα τα φέρνουν.
Κι αυτή η χαρά σου, ψεύτικη μου μοιάζει, τεχνητή
πλατωνική, ανύπαρκτη, περιθωριακή

Δε βαρέθηκες ν' ακούς για αυτή τη γενιά
πως ξεπουλάει πατρίδες για λίγα μόνο λεφτά;
Το ξέρω! Δε σ' αρέσει να τ' ακούς, γι' αυτό κλείνω
όμως θέλω να θυμάσαι ότι ήρθα για να μείνω!

Καλημέρα

Κάτι μου επιφυλάσσει η σημερινή μέρα. Δεν εξηγείται αλλιώς. Κάθε φορά που ξυπνούσα τέτοια ώρα κάτι συνέβαινε. 6 παρά. 7 παρά. Φυσικά εξαιρούνται οι μέρες που είχα λόγο να ξυπνήσω τέτοια ώρα (βλ.σχολείο, σχολή, εργασία)...
...
...
Τουλάχιστον είδα το ξημέρωμα της μέρας μου! Είδα στο sansimera.gr πως ήταν σε 3 λεπτά από την ώρα που ξύπνησα. Με το ζόρι πρόλαβα. Αλλά το είδα!

Άντε παιδάκια! Ξυπνήστε σιγά-σιγά! Άντε! 07:07 πήγε η ώρα!
Τους χαιρετισμούς μου στην Πάτρα!
Οι υπόλοιποι, ακούστε το τραγουδάκι στα αριστερά. Είναι το τραγουδάκι που άκουγα προχτές όταν ήμουν μόνος στο σπίτι και χτες το βράδυ πριν κοιμηθώ για να με νανουρίζει! Καλημέρα!

Τελειώνει ο Φλεβάρης...

...κι έχω μια ανακοίνωση να κάνω:
Δε χρειάζομαι καλειδοσκόπιο. Έχω τα φώτα κλειστά. Έχω τα παντζούρια ανοιχτά. Μπαίνω στα δωμάτια. Έρχονται αυτοκίνητα από το δρόμο και τα φώτα τους φωτίζουν το σαλόνι μου. Και λίγο τα καλώδια, λίγο τα δέντρα, λίγο τα κάγκελα, λίγο από όλα, τα καλύτερο καλειδοσκόπιο του κόσμου το έχω στο σαλόνι μου.

Και για όποιον αναρωτιέται τι είναι το καλειδοσκόπιο, είναι κάτι σαν αυτό:
Φυσικά, αυτό που βλέπω εγώ είναι πολύ καλύτερο!

Το δίδαγμα της πεταλούδας

Μου το έστειλε σημερα το πρωί ο Ματ με e-mail και είπα να το αναρτήσω:
        Μια ημέρα, ένα μικρό άνοιγμα εμφανίστηκε σε ένα κουκούλι. Ένας άντρας κάθισε και παρακολουθούσε την πεταλούδα για ώρες καθώς πάλευε για να περάσει το σώμα της μέσα από την μικρή οπή. Τότε, φάνηκε σαν να είχε σταματήσει κάθε προσπάθεια. Έμοιαζε σαν να είχε προχωρήσει όσο μπορούσε και να μην μπορούσε να πάει παραπέρα.
        Τότε ο άντρας αποφάσισε να βοηθήσει την πεταλούδα, πήρε ένα ψαλίδι και άνοιξε το κουκούλι. Η πεταλούδα τότε ξεπρόβαλε εύκολα. Αλλά είχε ένα μαραμένο σώμα και ζαρωμένα φτερά. Ο άντρας συνέχισε να παρακολουθεί γιατί περίμενε, από στιγμή σε στιγμή, ότι τα φτερά θα άνοιγαν, θα μεγάλωναν και θα επεκτείνονταν, ότι θα ήταν ικανά να στηρίξουν το σώμα της πεταλούδας και ότι θα γίνονταν γερά.
        Η πεταλούδα πέρασε την υπόλοιπη ζωή της περιφερόμενη αργά και δύσκολα με το σώμα της μαραμένο και τα φτερά της ζαρωμένα. Ποτέ δεν μπόρεσε να πετάξει.
        Αυτό που ο άντρας, με την ευγένεια και την καλή του θέληση δεν μπόρεσε να κατανοήσει ήταν ότι ο περιορισμός του κουκουλιού και ο αγώνας που απαιτήθηκε από την πεταλούδα ήταν ο μόνος τρόπος για να αναγκάσει τα υγρά να κινηθούν από το σώμα της πεταλούδας προς τα φτερά της, έτσι ώστε να είναι έτοιμη να πετάξει μόλις κατάφερνε να απελευθερωθεί από το κουκούλι.
        Μερικές φορές ο αγώνας είναι ακριβώς αυτό που έχει ανάγκη η ζωή μας. Αν ο Θεός επιτρέψει να περάσουμε την ζωή μας χωρίς δυσκολίες, αυτό θα έχει παραλυτική επίδραση πάνω μας. Δεν θα γινόμασταν τόσο δυνατοί όσο θα μπορούσαμε να γίνουμε. Ποτέ δεν θα γινόμασταν ικανοί να “πετάξουμε”.
        Ζήτησα δύναμη…Και ο Θεός μου έδωσε δυσκολίες για να με κάνει δυνατό. Ζήτησα σοφία…Και ο Θεός μου έδωσε προβλήματα για να λύσω. Ζήτησα ευημερία…Και ο Θεός μου έδωσε μυαλό και υγεία για να δουλέψω. Ζήτησα κουράγιο…Και ο Θεός μου έδωσε εμπόδια για να τα ξεπεράσω. Ζήτησα αγάπη…Και ο Θεός μου έδωσε πονεμένους ανθρώπους για να τους βοηθήσω. Ζήτησα χάρες…και ο Θεός μου έδωσε ευκαιρίες. Δεν έλαβα τίποτε από ότι ζήτησα…Όμως έλαβα όλα όσα χρειαζόμουν.
Και προσωπικά μιλώντας... έχω πάρει περισσότερα από όσα είχα φανταστεί ποτέ να ζητήσω!

Τα όριά μου... Η θέλησή μου...

Γράφω στίχους περίπου 8 χρόνια.
Γράφω τραγούδια περίπου 2 χρόνια.
Σε αυτή τη σύντομη "καλλιτεχνική" ζωή, όμως έζησα κάποια πράγματα.
Ανάμεσα σε αυτά ήταν και τα παρακάτω:
-Μου είπε κάποιος να πάρω τα τραγούδια μου και να τα στείλω στο hiphop.gr
-Μου είπε ένα παιδί να του φτιάξω ένα demo με τραγούδια hip-hop/rap για να τα στείλει στους Goin'Through. Ξεκίνησα να τα φτιάχνω αλλά όταν μου ζήτησε να του γράψω και τους στίχους σταμάτησα. Η μουσική οφείλει να εκφράζει τον εκάστοτε καλλιτέχνη. Ο Φραγκούλης πχ. έχει το περιθώριο να εκφράζεται με στίχους και μουσική άλλων αφού ο ίδιος βάζει τη φωνή. Το ίδιο είναι να τραγουδάς και το ίδιο να "απαγγέλεις";
-Στο παραπάνω παιδί είπα πως αν το ολοκληρώσουμε δε θέλω να φαίνεται το όνομά μου πουθενά. Ούτε το ψευδώνυμό μου. Μία φίλη μου, μου είπε πως θα ήταν βλακεία μου από την άποψη ότι θα μπορούσα να αναγνωριστώ κι εγώ ή ακόμη και να βγάλω χρήματα από αυτό.
-Με έβρισαν για ένα από τα τραγούδια μου. Ούτε εμένα μου πολυαρέσει το συγκεκριμένο. Όμως δεν παύει να εκφράζει τη δύναμη της θέλησής μου εκείνης της στιγμής.
-Υπήρχαν δύο βδομάδες στη ζωή μου που ήμουν υπερευδιάθετος γιατί κάτι που δεν είχα καταφέρει εγώ στο παρελθόν, το κατάφερε ένας φίλος. Μία εβδομάδα μετά όμως με σταμάτησα από το να συνεχίσω να είμαι ευδιάθετος και κατέληξα εκ νέου στη φυσιολογική μου διάθεση. Όταν το είπα στη Ν, μου είπε πως δεν έπρεπε να το σταματήσω αλλά να το ζήσω για όσο μπορούσε να διαρκέσει και με ρώτησε γιατί το σταμάτησα! Της απάντησα πως ο κόσμος μου δεν ήταν ακόμη έτοιμος για κάτι τέτοιο, πως υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ακόμη προβλήματα και ένα τέτοιο συναίσθημα με εμπόδιζε από το να ασχοληθώ μαζί τους και να τους βοηθήσω να τα αντιμετωπίσουν. Κάποιες φορές έστω και το "είμαι εδώ" αρκεί για να βοηθήσει. Τότε δεν μπορούσα να είμαι.
-Είχα βγει με μια κοπέλα που είχα γνωρίσει μερικές μέρες πιο πριν. Ήταν η 2η συνάντησή μας. Της μίλησα όσο πιο ανοιχτά μπορούσα. Της είπα τα πάντα. Με κάθε λεπτομέρεια. Δεν ξαναειδωθήκαμε και δεν ξαναμιλήσαμε έκτοτε παρά ελάχιστες φορές και πλέον καθόλου. Χάθηκε, όπως χάθηκαν κι αυτά που της είπα. Εξυλέωση!
-Έφτιαξα επιτέλους ένα τραγουδάκι χτες και του έβαλα και λόγια και η φωνή μου τραγουδάει σε αυτό. Δεν είναι δηλαδή hip-hop ή rap. Τελικά, ναι μεν θα το κρατήσω ως πειστήριο ότι μπορώ να γράψω και τραγούδια όπου η φωνή έχει μελωδία αλλά δε θα το ολοκληρώσω και δε θα το εξωτερικεύσω. Θα παραμείνω στον αυστηρό ρυθμό του ύφους μουσικής που διάλεξα μέχρι τώρα. Είδα ότι μπορώ να τα καταφέρω. Και μου αρκεί αυτό.
Δεν έχω όρια. Έχω θέληση!

Ειλικρινά... δεν ξέρω!

"Η πρώτη μου φορά"
Το οκτάωρο του ύπνου ήταν η καλή αρχή του σήμερα.
Η βροχή ήταν το καλό του να μην είναι όλα ήμερα.
Μόλις χύθηκε λίγο αίμα, έσπασαν του ουρανού τα σύννεφα.
Τώρα πια έχει βγει ο ήλιος και άρχισα και γαλήνευα.

Μου είναι δύσκολο, όμως πραγματικά λυπάμαι
τους ανθρώπους που δεν έχουν ένα παράθυρο για να τον δουν
ενώ εργάζονται ή δουλεύουν. Πραγματικά λυπάμαι
γιαί πάλι δε θα προλάβουν να του πουν ότι τη θέρμη του αγαπούν.

Κι αυτό που είδα σήμερα πρώτη φορά ήταν περίεργο αλήθεια.
Φυσικό εξ' ολοκληρού, απλώς δε θα το είχα δει χωρίς βοήθεια
από τον ήλιο που έπεφτε στο σίδερο που προηγουμένως είχε βρέξει
και έπαιζε με το νερό και τη ζέστη για όσο το νερό αντέξει.

Καπνοί άρχισαν να βγαίνουν
το νερό εξατμιζόταν
Κάποιοι συνέχισαν να ζουν
σε ένα κόσμο που χανόταν.

Τόσες σκέψεις αλήθεια στο μυαλό.
Τόσες πολλές σκέψεις για τη ζωή ή το θάνατο.
Τόσες πολλές απαντήσεις για κάτι που είναι καινούριο ή παλιό.
Τόσες πολλές ερωτήσεις για έναν ψυχολογικό κόσμο άπατο.

Κι εκεί που όλοι σου λένε πως κάνεις λάθος,
πάλι εσύ να γυρίζεις. Όχι στο πάθος!
Στο σωστό να γυρίζεις!
Από τα λάθη σε διώξαν οι άνθρωποι γιατί μυρίζεις

τα λουλούδια όπως ειναι, λουλούδια!
τον ουρανό όπως είναι, ουρανός!
τα γλυκά και τις σοκολάτες όπως είναι, καλούδια!
τη φωτιά όπως είναι, καπνός.

Το αν είμαι ρομαντικός δε σημαίνει πως βλέπω μόνο το φως.
Βλέπω και το σκοτάδι και τη φωτιά και αν, ακόμη, υπάρχει καπνός.
Τη διαφορά δεν την κάνει ποιος νομίζουν πως είμαι
αλλά αυτό που βγάζω προς τα έξω να είναι ό,τι θέλω εγώ να είμαι.

Και χτες έφτιαξα ένα τραγούδι όσο περπατούσα στο δρόμο.
Ένα τραγούδι που δε θα αγγίξει ποτέ αυτόν τον χώρο.
Δεν το έγραψα, το θυμάμαι και θυμάμαι και πώς πάει.
Θυμάμαι και τα λόγια μα η αλήθεια είναι πως στο ύφος μου δεν πάει.

Θέλω όταν γράφω να έχω κάτι να πω
Κάτι που όποιος το διαβάσει να κερδίσει κάτι από αυτό.
Ευχαρίστως να πω για μένα αν κάποιος θέλει να ακούσει
Αν δεν υπάρχει όμως λόγος γιατί να πω πόσες φορές πέρασα πχ από το Μαρούσι;

Τι σημασία έχουν όλα αυτά που έκανα τα ξημερώματα που γυρνούσα μόνος μέσα στη νύχτα;
Τι σημασία έχουν όλα αυτά τα πρόσωπα που ζωγράφιζα στα αμάξια με το δάχτυλο κάθε νύχτα;
Τι σημασία έχουν όλα αυτά τα τραγούδια που έγραψα αν δε βοήθησαν κανέναν;
Τι σημασία έχουν όλα αυτά τα χρόνια που ξόδεψα αν δεν μπορώ να σώσω ούτε εμένα;

Μα δεν τελειώνει έτσι! Θα τελειώσει όπως θέλω εγώ!
Κι όσο έχω χρόνο στη ζωή μου θα συνεχίσω να προσπαθώ!
Για ό,τι νιώθω καλό. Για ό,τι θεωρώ σωστό.
Για ό,τι στ' αλήθεια αγαπώ! Σημασία έχει να θέλω και θα μπορώ!

Αν περιμένετε να σας απαντήσω από πού βγήκαν τα παραπάνω λόγια... Δεν ξέρω... Ειλικρινά δεν ξέρω! Εγώ απλώς άκουγα το "Sing for the moment" του Eminem και είδα το νερό της βροχής να εξατμίζεται με καπνούς λόγω του ήλιου... Πραγματικά δεν ξέρω! Καλημέρα

Κατ' αντιστοιχία...

...της φράσης "Τα βράδια μεγαλώνουν οι σκέψεις" δημιουργήθηκε η φράση πως...
"Στο φως μεγαλώνουν οι σκιές"
Λόγια που ακούστηκαν οδήγησαν σε σκέψεις
και τα όνειρα που έκανα δε γράφονται με λέξεις.
Γράφονται με τον αέρα στην άμμο και στα κύμματα.
Κυκλοφορούν μαζί με αυτόν σα να 'τανε φωτεινά σήμετα.

Βλέπουνε άγνοια και πράττουν αγάπη.
Γνωρίσαν τη δύναμη και κάναε λάθη.
Ξημέρωσε όμως και άλλαξε η μέρα
κι ανέπνευσε ξανά ήλιο, σύννεφα κι αέρα.

Συνεχίζω να προσπαθώ να μη λυπάμαι, μα ν' αγαπώ.
Νιώθει η καρδιά μου πιο κοντά πια στο Θεό.

Και κάθε στίχος πρόκληση.
Κάθε αντίσταση μόλυνση.
Κάθε διαφορετικότητα προς εκτέλεση
σαν θανατοποινίτης στην του τελευταίου σημείου τέλεση.

Και το μόνο που μεγαλώνει στο χώρο αυτό
είναι η πίστη, η αγάπη και η σκιά απ' το στυλό.
Όσο το φως πλαγιάζει, μεγαλώνει η σκιά.
Κι όσο οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν, θα μεγαλώνουν τα όνειρα.

Δεν μπόρεσα, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω

        Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του...
        Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ' ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μία αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του.
        Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος. Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει. Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο. "Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει;".
        Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος. Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: "Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;"
        Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα.
        Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα-ευτυχώς για μένα- ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση. Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ' ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός.
        Έκλεισα τα μάτια και φαντάσθηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να ελευθερωθεί. Μα, παρ΄ όλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.
        Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο... Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.
        Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής.
        Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του. Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση. Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του...
        "[...]Όλοι είμαστε λίγο- πολύ σαν τον τον ελέφαντα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία. Ζούμε πιστεύοντας ότι "δεν μπορούμε" να κάνουμε ένα σωρό πράγματα, απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν ήμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και δεν τα καταφέραμε. Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: "Δεν μπόρεσα, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω."
Σημείωση: Σήμερα δεν είχα έμπνευση να γράψω κάτι. Γι' αυτό και αρκέστηκα να γράψω μια ιστορία από το βιβλίο του Χόρχε Μπουάι "ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ". Αυτή τη στιγμή,άλλωστε, σκέφτομαι πως όταν ήμουν μικρός είχα ντυθεί σε κάποιες γυμναστικές επιδείξεις ελέφαντας. Καλά που ντύθηκα τότε. Δε θα μου άρεσε, αν συνειδητοποιούσα πως είμαι ακόμα. Καλημέρα

Μικρές Ιστορίες - Σου το στέρησα προσφέροντάς σου μια ευτυχισμένη ζωή...


        Ήταν βράδυ όταν τα όνειρα βρήκαν το δρόμο τους. Το φεγγάρι έλαμπε όπως κάθε άλλη φορά. Αλλά γιατί σήμερα; Τι ξεχωριστό είχε το σήμερα; Δε μπορούσε ποτέ να προβλέψει γιατί συμβαίνουν κάποια πράγματα. Δεν ήξερε τι ήταν αυτό που ένιωθε, αλλά ούτε και γιατί το ένιωθε. Είχε ψάξει όλο το σπίτι. Πρώτα πήγε στο σαλόνι. Σήκωσε τα μαξιλάρια του καναπέ με ευλαβικότητα. Ήταν η αγαπημένη του θέση. Εκεί καθόταν και έβλεπε ταινίες στο βίντεο με τη γυναίκα του. Δεν βρήκε όμως αυτό που έψαχνε. Ξαναέβαλε τα μαξιλάρια στη θέση τους και προχώρησε για το επόμενο δωμάτιο.
        Βρέθηκε στην κουζίνα λοιπόν, όπου και έφτιαξε ένα πρόχειρο φαγητό με ψωμί, τυρί και λίγο σαλάμι, με την ελπίδα να σκεφτεί πού το είχε αφήσει την τελευταία φορά! Όσο περίμενε έψαχνε στα ντουλάπια, στα συρτάρια, αλλά δε βρήκε τίποτα. Προσπαθούσε μάλιστα να μην κάνει πολύ θόρυβο για να μην ξυπνήσει τη γυναίκα του που κοιμόταν στον πάνω όροφο. Μάταια όμως. Δε βρήκε τίποτα. Και δεν υπήρχε κάπου αλλού να ψάξει. Σκέφτηκε πως ίσως το είχε αφήσει κάπου πάνω.
        Παρόλο που η σκάλα ήταν ξύλινη, δεν έτριζε και τα χαλιά βοηθούσαν να μην ακούγεται ο ήχος των βημάτων του. Έφτασε λοιπόν πάνω, άνοιξε προσεκτικά το επιπλάκι που ήταν κολλημένο στον τοίχο στην κορυφή της σκάλας αλλά δεν βρήκε κάτι. Μόνο ένα παλιό κλειδί κι ένα γράμμα. Ήταν το πρώτο γράμμα που είχε γράψει στη γυναίκα του. Της έγραφε μέσα σε αυτό το πώς είχε περάσει όλον αυτόν τον καιρό μαζί της! Πως συνεχίζει να είναι ακόμη ερωτευμένος μαζί της. Πως συνεχίζει να είναι ακόμη ευτυχισμένος μαζί της. Πως συνεχίζει να ελπίζει ακόμη για μια ζωή μαζί της.
        Το άφησε δειλά πίσω στη θέση του όμως. Δεν ήταν αυτό που έψαχνε. Και το κλειδί που επεξεργάστηκε λίγο... Τίποτα. Καμία σχέση με αυτό που έψαχνε. Τι κι αν ήταν χρυσό και γυάλιζε; Δεν ήταν αυτό που ήθελε.
        Το μπάνιο το απέκλεισε από χώρο που ήταν πιθανό να το είχε αφήσει, οπότε και προχώρησε στην κρεβατοκάμαρα. Προχωρούσε σιγά, φυσικά, για να μην ξυπνήσει τη γυναίκα του. Όταν την αντίκρυσε όμως, αυτή ήταν καθισμένη στο κρεβάτι με τα χέρια γύρω από τα πόδια της και τον κοιτούσε χρησιμοποιώντας το φεγγαρόφωτο.
        "Μα τι κάνεις;", της είπε. "Γιατί άνοιξες το παράθυρο; Φοβάμαι!", συνέχισε και πήγε να το κλείσει. Εκείνη όμως τον σταμάτησε λέγοντάς του "Το ξέρω πως φοβάσαι. Όμως ήρθε η ώρα!". "Η... Ώρα;", της απάντησε μη θέλοντας να καταλάβει."Μα εγώ φοβάμαι τον έξω κόσμο. Δεν αντέχω την επαφή μαζί του. Με γεμίζουν με κακιές σκέψεις. Φοβάμαι, δεν το καταλαβαίνεις;" της είπε πιάνοντάς την σφιχτά από τους ώμους. Εκείνη όμως δεν απάντησε...
        "Αυτό ήταν λοιπόν; Τελειώνουμε εδώ;", συνέχισε. "Εγώ ναι. Τελειώνω εδώ. Εσύ συνεχίζεις.", του είπε. "Μα φοβάμαι...", επανέλαβε. "Αυτό που ψάχνεις δεν ήταν ποτέ εδώ. Ήταν πάντα εκεί έξω. Κι εγώ σου το στέρησα προσφέροντάς σου μια ευτυχισμένη ζωή. Πήγαινε. Πήγαινε να ζήσεις".
        Κι αυτός πήρε το καπέλο του... Μήπως και προστατέψει τις σκέψεις του...

Νεράιδα δίχως παραμύθι...

        Έτσι ήταν η κοπέλα που είδα. Νεράιδα. Ήταν ίδια με τότε. Αλλά και διαφορετική. Γελούσε το ίδιο. Ανέπνεε το ίδιο. Τι δαίμονες όμως κυριαρχούσαν τότε στο κεφάλι της; Και τώρα; Είχαν φύγει ή κατοικούσαν ακόμα στην ψυχή της; Ήταν κάτι που χρειαζόταν να μάθω. Όμως... πραγματικά χρειαζόταν; Ποιος ο λόγος να ασχοληθώ μαζί της; Από ενδιαφέρον; Ή μήπως από κουτσομπολιό;
Αυτά σκεφτόταν το αγόρι εκείνη τη νύχτα.
        Αυτά σκεφτόταν ενώ ανέπνεε τον καπνό του τσιγάρου που έβγαζαν από το στόμα τους οι γύρω του. Μήπως τελικά ασχολιόταν με τη ζωή των άλλων γιατί δεν έβρισκε κανένα νόημα στη δική του ζωή; Μήπως τελικά καθόταν και ψυχανέλυε και σκεφτόταν και έκανε λογισμούς για τους γύρω του γιατί δεν έβρισκε κανένα νόημα στη δική του ζωή;
        Μα αν ίσχυε αυτό, τότε γιατί αυτοί οι "φίλοι" του δεν του είχαν πει τίποτα ποτέ; Μήπως δεν ήταν φίλοι του; Ή μήπως τελικά του είχαν πει αλλά αυτός δεν ήθελε να καταλάβει! Δικαιολογούσε τον εαυτό του λέγοντας πως δεν ήταν έτοιμος ακόμη να καταλάβει. Είχε όμως μεγαλώσει. Όφειλε στον εαυτό του και στους γύρω του, τόσα χρόνια, να είχε ωριμάσει. Όσοι εφιάλτες κι αν κατοικούσαν στο μυαλό της κοπέλας. Τι σημασία είχε; Αφού δεν κάθισε ποτέ να αντιμετωπίσει τους δικούς του. Έλεγε όποτε τους έβλεπε "λαλαλα δε σε βλέπω λαλαλα δε σε ακούω" και συνέχιζε το δρόμο του.
Και το χειρότερο που μπορούν να κάνουν οι εφιάλτες που δεν αντιμετωπίσαμε...
...είναι να μας εγκαταλείψουν και να χάσουμε την ευκαιρία μια για πάντα...

        Άλλωστε ποιο το νόημα της ύπαρξης της Tinkerbell σε ένα παραμύθι που δεν υπάρχει ο Peter Pan?

Αν είναι να χαθώ... τότε θέλω να χαθώ μες στο όνειρο...

"Στο όνειρό μου"
Αφού ο ήλιος δε μου έκανε τη χάρη
να φτάσει στο χώρο μου σήμερα,
έφτασα εγώ σε αυτόν
πηδώντας μέσα από τα σύννεφα.

Τουλάχιστον προσπάθησα αλλά δεν το κατόρθωσα.
Όταν τα πόδια μου άγγιξαν τα αιθέρια πλάσματα αυτά,
αμέσως φύγανε. Όσο κι αν το ανάστημά μου όρθωσα.
ήμουν πολύ βαρύς να με σηκώσουν στα πουπουλένια τους φτερά.

Μερικά κιλά εγώ. Κι άλλοι τόσοι τόνοι οι έγνοιες μου.
Πώς να σηκώσουν αλήθεια τόσο βάρος!
Μπορούν να αποκρύψουν τον ήλιο, μα οι έγνοιες μου
για να αντιμετωπιστούν χρειαζόταν πολύ θάρρος.

Πραγματικά προσμένω αυτόν τον ένα χρόνο που θα φύγω.
Δε θα μου λύσει προβλήματα. Εκεί θα είναι και θα με περιμένουν.
Θα γεμίσω όμως μ' εμπειρίες το χαρτί που τώρα αγγίζω.
Και τις όποιες έγνοιες θα αφήσω να αργοπεθαίνουν.

Αν πάρεις από έναν μαθηματικό τη λογική, πάει, χάθηκε!
Αν πάρεις από έναν αστρολόγο τον ουρανό, πάει, ξεχάστηκε!
Αν πάρεις από ένα λουλούδι το νερό, πάει, μαράθηκε!
Αν πάρεις από κάποιον τη φωνή και τα τραγούδια του, τίποτα δε χάθηκε!

Δε χρειάζομαι το χαρτί για να στείλω τις σκέψεις μου στ' αστέρια.
Δε χρειάζομαι τη φωνή για να μιλήσω στον Θεό μου.
Δε χρειάζεται να σε βλέπω για να σ' αγγίξω με τα χέρια.
Μου αρκεί να μπορώ να σε δω... στο όνειρό μου.

Κάτι απ' το παλιό μου blog...

        Είχα αντιγράψει από ένα κόμικ την παρακάτω φράση:
But we would see miracles happening every day and angels all around us...if we would only open our eyes and look up
ή Αλλά θα βλέπαμε θαύματα να συμβαίνουν κάθε μέρα και αγγέλους παντού γύρω μας... Αρκεί μόνο να ανοίγαμε τα μάτια μας και να κοιτάξουμε ψηλά.
        Κάποιος τότε είχε σχολιάσει σε αυτό λέγοντας:
We would see angels flying all around us. We are able to recognize them, but are they able to recognize us? They can't help us if they don't understand "who we are".
ή Θα βλέπαμε αγγέλους να πετάνε παντού γύρω μας. Εμείς μπορούμε να τους αναγνωρίσουμε, αυτοί όμως μπορούν; Δε μπορούν να μας βοηθήσουν αν δεν καταλαβαίνουν "ποιοι είμαστε".
        Η αλήθεια είναι πως το θεωρώ πιο λογικό να ξέρουν αυτοί "ποιοι είμαστε", "τι είμαστε" ή "τι κάνουμε εδώ" από ό,τι εμάς τους ίδιους...

Απόστολος...

        Διάβαζα ένα κόμικ πριν λίγες μέρες. Μέσα στις γραμμές αναφέρθηκες κάποιος ως "apostle of death"(Μετ. απόστολος θανάτου). Ή τουλάχιστον αυτό ήταν η ερμηνεία, αφού η πραγματική φράση ήταν "apostle of anti-life". Και έχει ένα μεγάλο νόημα πίσω του αυτό.
        Αν ρωτήσουμε τους ανθρώπους της γης όλης, αν φοβούνται το θάνατο, ένα μεγάλο ποσοστό θα πει "ναι". Η αλήθεια όμως είναι πως ο άνθρωπος δεν φοβάται τον ίδιο το θάνατο. Αυτό που φοβάται είναι η πράξη που θα τον οδηγήσει σε αυτόν. Δε φοβάται που θα χάσει τη ζωή του. Φοβάται τον τρόπο με τον οποίο θα τη χάσει.
Μέχρι να πεθάνουμε, θα έχουμε περάσει τόσους πολέμους, τόσες μάχες...
        Εμείς μέσα μας, οι γύρω μας, άλλοι εξωτερικοί παράγοντες που μας επηρεάζουν που τελικά...
        Ίσως σημασία να μην έχει αν θα ζήσεις πολύ, αν θα ζήσεις λίγο, αν ζήσεις τη ζωή σου κάνοντας συνεχώς λάθη, αν ζήσεις τη ζωή σου παραμένοντας συντηρητικός ή οτιδήποτε άλλο. Σημασία ίσως να έχει, ο άνθρωπος που θα φτάσει στο τέλος, να είναι ο εαυτός σου, να έχεις ειρήνη μέσα σου.
Απλά, να είσαι εσύ!

Φίλοι μεταξύ φύλων...

        Κάπως έτσι ξεκίνησε η σημερινή μέρα. Με ένα μήνυμα από μια φίλη "Πιστεύεις στη φιλία μεταξύ ενός αγοριού και ενός κοριτσιού;". Εύκολο ερώτημα... Δύσκολη, όμως, η απάντησή του.
Ο καθένας έχει διαφορετική άποψη. Διαφορετική γνώμη:
  • Αυτός που ζει τέτοια σχέση "κολλητού", θα πει πως υπάρχει ή θα παραδεχτεί(ΑΝ ισχύει για να το παραδεχτεί) πως βλέπει ερωτικά την κολλητή του.
  • Αυτός που νομίζει πως δεν είναι ερωτευμένος, αλλά ουσιαστικά είναι και δεν το παραδέχεται, θα πει πως υπάρχει.
  • Αυτός που είναι ίσως "κερατωμένος" στο παρελθόν από τον κολλητό της κοπέλας του, θα πει πως δεν υπάρχει ή πως "αν υπάρχει, είναι κάτι πολύ σπάνιο".
  • Αυτός που είναι παντρεμένος και έκανε πέρα την κολλητή, για τη γυναίκα του, πάλι θα πει ίσως, για δική του παρηγοριά, πως δεν υπάρχει φιλία.
        Αυτές, όμως,ήταν μόνο σκέψεις που μπόρεσα να κάνω εγώ. Γι' αυτό και πήγα λίγο παραέξω στον κόσμο του internet να δω τι λένε και άλλοι άνθρωποι για το θέμα. Και παραθέτω παραδείγματα:
Δεν υπάρχει φιλία μεταξύ των δύο φύλων. Απλά ό,τι δε μπορούμε να κατακτήσουμε, περιμένουμε σαν ανυπόμονα αρπακτικά, να το πάρουμε επικαλυμένοι με τον εκάστοτε μανδύα και δη του πιο προσοδοφόρου, του φίλου, μιας και μας δίνει τη δυνατότητα να μαθαίνουμε εκ του σύνεγγυς τις αδυναμίες του προσώπου που μας ενδιαφέρει, καθώς και ποια λάθη να μην κάνουμε, που τα κάνουμε. Ας μη μας φαίνονται, λοιπόν, παράξενα κάποια πράγματα που ποτέ δεν ίσχυαν και δεν ισχύουν.
Σαφώς και μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ των δύο φύλων αλλά και ερωτικοί στοιχείο. Η επιλογή είναι αυτή που θα κρίνει την πορεία αυτής της σχέσης.
Η κοινωνία μας πιθανότατα δεν είναι εντελώς έτοιμη να δεχτεί την ύπαρξη μιας φιλίας ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες χωρίς σεξουαλικό υπόβαθρο. Οι στενές σχέσεις ανάμεσα σε ανθρώπους του αντίθετου φύλου βρίσκονται στο στόχαστρο των ερωτήσεων και των σχολίων των άλλων: 'Σίγουρα είναι απλώς φιλία;'.
Μέσα σε κάθε ώριμο άντρα και μέσα σε κάθε ώριμη γυναίκα υπάρχει πάντα ένας ασίγαστος πόθος για σεξ. Αυτός καθοδηγεί, σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό τα βήματά τους, έστω κι αν τις περισσότερες φορές επικαλύπτεται από άλλες συμπεριφορές που επιβάλλουν οι κοινωνικές προκαταλήψεις και τα ταμπού, τα ήθη κάθε κοινωνίας.
        Προσωπικά, απάντησα πως αν ο ένας εκ των δύο δεν πιστεύει στη φιλία μεταξύ των δύο φύλων, ακόμη κι αν του τύχει περίπτωση κολλητού ή κολλητής, θα το γυρίσει στο ερωτικό λόγω της προδιάθεσης που θα έχει σχηματίσει στο μυαλό του.
Άλλες γνώμες;

Δεν κρυώνεις αν αγαπάς...

"Κρύος απόψε ο κόσμος"
Ήταν απ' τις πιο κρύες νύχτες, απόψε, του χειμώνα
αν και στην πόλη αυτή δεν ήρθανε τα χιόνια ακόμα.
Ήτανε κρύος ο καιρός
αν κι ήμουν ντυμένος καλώς.

Ο αέρας δεν ήταν υπερβολικά δυνατός
αλλά για να χειροτερέψει την κατάσταση ήταν αρκετός.
Το πρωί είχε πάλι κρύο, αλλά είχε και φως.
Με το που άνοιξα τα μάτια, το είδα, ο θνητός!

Τώρα, αντίθετα, κλασικά θέλω να τα ξανακλείσω.
Δε φοβήθηκα, απλά είναι η ώρα τη μέρα πίσω ν' αφήσω.
Άφησα και το τζάμι λίγο ανοιχτό να μπαίνει αέρας
κι ελπίζω αύριο να ξυπνήσω ξανά με το πρώτο φως της μέρας.

Και δε με νοιάζει που θα δω τον ίδιο ουρανό.
Δε με νοιάζει που θα δω το ίδιο άσπρο σύννεφο.
Θα πηδήξω ψηλά, όπως κάθε φορά
και όνειρα θα μαρτυρήσει η ψυχή στην καρδιά.

Ήτανε μέρα για χιόνι και είχε κρύο πολύ.
Ίσως κάποιοι να έσπασαν τον πάγο με ένα φιλί.
Εγώ, όμως, προσωπικά, δεν κρύωσα καθόλου.
Τι κι αν το είπανε πολλοί! Δεν πίστεψα κανέναν διόλου!

Η καρδιά μου ήταν ζεστή, το ίδιο και το σώμα.
Κι όσο κι αν μου' πανε για πάγο, είμαι εγώ εδώ ακόμα.
Να μη φοβάσαι άνεμε που δε με παρασέρνεις.
Θα σβήνω πάντα τη φωτιά όσο κι αν εσύ τη σπέρνεις...

Πάνω απ' τον κόσμο

        Χτες έφτασε στα χέρια μου το νέο CD του Στέλιου Ρόκκου με τίτλο Πάνω απ' τον κόσμο. 11 τραγούδια εκ των οποίων τα 2 είναι παλιά. Το ένα είναι το Έμεινα εδώ που δε θυμάμαι από ποιο δίσκο του είναι, αλλά αν ψάξετε στο youtube θα το βρείτε σίγουρα. Το άλλο τραγούδι λέγεται Κράτα καρδιά και είναι από τον δίσκο Δε θέλω άλλο παραμύθι(τον έχω αγοράσει γι' αυτό το ξέρω). Αυτά τα δύο τραγούδια, από τότε που τα έμαθα, είναι τα αγαπημένα μου. Το Έμεινα εδώ όταν ήθελα να... "βρω το δίκιο μου" ας πούμε. Το Κράτα καρδιά γιατί μου έμοιαζε με ινδιάνικο λίγο αλλά, όπως και να έχει, πολύ χαρούμενο και δυνατό.
        Γυρίζουμε λοιπόν το CD στο οπισθόφυλλο όπου αναγράφεται Κράτα καρδιά (Συμμετοχή Δημήτρης Μπάσης). Και λέω "Ώπα! Εδώ είμαστε!". Και το έβαλα αμέσως να το ακούσω. Ένα έχω να πω... Αν μου άρεσε πάρα πολύ με τη φωνή του Ρόκκου, άλλο τόσο μου αρέσει με τη συμμετοχή του Δημήτρη Μπάση στο πρώτο κουπλέ και στα ρεφραίν. Έχουν προστεθεί και επιπλέον στίχοι, με άλλη μελωδία, που τους λέει ο Ρόκκος αλλά δεν χαλάει το κομμάτι. Αντίθετα, θα έλεγα πως δίνει μια ισορροπία μεταξύ της έκφρασης των δυνατοτήτων των δύο τραγουδιστών.
        Στο Έμεινα εδώ δεν έχουν αλλάξει πολλά. Ο Ρόκκος το λέει λίγο διαφορετικά και έχουν τροποποιηθεί λίγο οι "πίσω" νότες του τραγουδιού. Όχι δηλαδή η κύρια μελωδία.
        Και φυσικά η παρακάτω εικόνα δεν σχετίζεται με την έννοια του "Κράτα καρδιά" όπως τη λέει το τραγούδι, αλλά εμένα αυτή μ' αρέσει.

Καλό ταξίδι

Δεν έχω όρεξη απόψε για τραγούδια ή φωνές.
Όχι ανθρώπινες τουλάχιστον. Δε θέλω απ' αυτές.
Μου είναι αρκετός ο ήχος που παράγεται όταν γράφω
ή ακόμα και ο ήχος της νύχτας, όταν παύω.

Αλήθεια, τι να είμαι; Νικητής ή χαμένος;
Στο παιχνίδι της ζωής ποιος είναι άραγε ηττημένος;
Αυτός που έζησε πολύ
ή αυτός που την έζησε στο πετσί;

Κι όσο για τ' όνομα, Aurora,
μόνο τον πάγο μπορώ να σκεφτώ.
Μα αυτά τα βράδια του χειμώνα,
με βοήθησε να θυμηθώ.

Και σπάζοντας κάθε πάγο απόστασης,
ξεφεύγοντας από τα όρια κάθε υλικής υπόστασης,
ταξιδέψαμε κάποια βράδια στη ζωή και στο κενό
και κρατάω απ' αυτήν πως με βοήθησε να θυμηθώ.

Άμα δεν ήτανε κι αυτή, ίσως να μην ήμουνα τώρα εδώ
κι ίσως κάποιος εφιάλτης να' χε γίνει ληστής στο όνειρο.
Σε ένα τραίνο με βαγόνια πολλά
κάθε ένα γεμάτο με τετρακόσια περίπου μερόνυχτα.

Κι ήτανε λάθος μου που δεν κράτησα
τις ημερομηνίες όλων των φίλων.
Πότε τους μίλησα πρώτη φορά!
Πότε τους συνάντησα ξανά!

Κι αυτό το όνομα το δικό μου δανεισμένο
από το όνομα μιας άλλης κυρίας παραλλαγμένο,
στην οποίας τον γιο προσπαθώ να μοιάσω,
στου οποίου τα κατορθώματα προσπαθώ να φτάσω.

Κι όσο περίεργο κι αν μοιάζει, βλέπω το ξύλο μες στο χαρτί.
"Σχηματίζονται βραχάκια να πατάει η μουσική"
που, όπως είπα, δεν ακούω, άρα εννοώ τη σιωπή
κι είναι το καλύτερο μέσο για να νιώσω το μαζί.

Άλλωστε αλλάξαν πολλά τον τελευταίο χρόνο.
Μα είμαι ακόμα παιδί κι άντεξα τον κάθε πόνο.

Και κάπου εδώ σταματάω, να βυθιστώ στη σιωπή
γιατί, όπως είπα, γουστάρω να κολυμπήσω στο "μαζί".
Μαζί μέσα στη νύχτα, μαζί και μες στη βροχή,
και συνεχίζω, ταξιδεύω για να ζήσω τη ζωή.

Καλό ταξίδι λοιπόν...
Καλό ταξίδι...

Μικρές Ιστορίες - Το Δ που έγινε καταρράκτης

Σαν κάτι να ζητούσε το βλέμμα της...
        ...και είχα καταλάβει πολύ καλά τι! Είχα καταλάβει. Και μπορούσα να τη δικαιολογήσω. Πέρασα πολλές μέρες έκτοτε φυλάγοντας το ίδιο δώρο μέσα στο ίδιο ντουλάπι του ίδιου δωματίου. Μόνο ο χρόνος συνέχιζε να κυλάει.
Ο χρόνος...
        ...και οι πέτρες στο ποτάμι. Πέτρες που όταν έφτασαν στο δέλτα του ποταμού σταμάτησαν. Σταμάτησαν και φύτρωσαν. Δέντρα μεγάλα φύτρωσαν. Και οι ρίζες τους έφτασαν μέχρι κάτω στη γη. Και με τον καιρό, αν και τα δέντρα ήταν ακόμη στη θέση τους, το έδαφος υπέστη διάβρωση. Και το χώμα άρχισε να φεύγει σιγά-σιγά. Και τα νερά του ποταμού το έσπρωχναν όλο και πιο μακριά. Και οι ρίζες των δέντρων εμφανίστηκαν για λίγο. Αλλά μόνο για λίγο. Μέχρι να καλυφθούν από το νερό του ποταμού. Και κάπως έτσι το δέλτα έγινε καταρράκτης. Πανέμορφος...
        ...και όλοι θαύμαζαν την πέτρα που βλάστησε.

Ένα ταμπούρι κι η φλογέρα

Αφού πλέον εκπλήρωσα πολλά απ' τα όνειρά μου
είπε το μυαλό ν' αστειευτεί με τη σκιά μου
με τα απόκρυφα σημάδια που έχω μέσα στην καρδιά μου
με όσους πολεμήθηκαν απ' της ζωής τη θάλασσά μου.

Είδα λοιπόν ένα όραμα πως πίσω είχα γυρίσει
κοντά εκεί στα 12 που είδα το Θεό μου
κι έκτοτε με το διάβολο δεν είχα αλισβερίσι
κοντά όταν ξημέρωσε στον σκοτεινό ουρανό μου.

Μα είχα αλλάξει μόνο εγώ κι ο κολλητός μου φίλος.
Ο χρόνος είχε επιστρέψει, όμως θυμόμουν τα πάντα.
Ήτανε ίδιοι οι άνθρωποι. Όπως κι αυτός ο ήλιος.
Φως σε άλλο δωμάτιο. Φως από άλλη λάμπα.

Μα ίσως πάντα να πολεμούσα στο φως των κεριών.
Ίσως η αλήθεια μου κι η στήριξή της να έφερε κοντά
ανθρώπους που αλλιώς θα 'χαν βυθιστεί σε λάκκο αμαρτιών
και δεν έσωσα κανένα από τα πλάσματα αυτά.

Μέσα από τις νότες που λέει στ' αυτιά μου η μουσική
ξεκίνησε το ξημέρωμα για ένα άλλο πρωί.
Άλλωστε μπορώ κι ακούω τον ήχο της πένας στο χαρτί
κι αγαπάω εσένα αλλά κι εσένα μαζί.

Κι όσο κι αν εγώ είμαι ο ρομαντικός
αποτελώ την εξαίρεση του ίδιου του κανόνα.
Όσο κι αν θεωρείται μόνο ο θάνατος αληθινός,
η ζωή ξεφεύγει από την ιδέα του ανθρώπινου διαβήτη και κανόνα.

Κι όσο κι αν εδώ ήθελα να τελειώσω, δε μπορώ.
Ίσως και να μη θέλω. Σημασία δεν έχει.
Στους ίδιους δρόμους περπατώ. Έχω ξανάρθει εδώ.
Η ψυχή μου μοιρασμένη τρέχει.

Και ανεβαίνει σε σκάλες ψάχνοντας την επιφάνεια.
Κι όταν τη βρει ανεβαίνει σε δέντρα.
Και πηδάει στα κλαδιά και χάνεται στο φύλλωμα και στην αφάνεια
αφού πρώτα κάνει να ραγίσει ακόμα και η πέτρα.

Και δεν τη νοιάζει αν είναι νύχτα ή μέρα
ή που για ν' αναπνεύσει δεν έχει αέρα.
Διαπερνάει τα πάντα όσα δε διαπερνάει μια σφαίρα
και ουρλιάζει μέσα τους ένα ταμπούρι και η φλογέρα...

Μου αρέσει να ενώνω τις νύχτες και τις μέρες... Δεν το είχα από μικρός. Μεγαλώνοντας όμως το υιοθέτησα. Πάντως το παραπάνω ποίημα είναι μεν αφιερωμένο αλλά όχι σε κάποιο "μυστικό" πρόσωπο. Είναι αφιερωμένο σε εσένα που έκανες τον κόπο να στρέψεις τα μάτια σου και να το διαβάσεις.
Η ώρα άλλωστε έχει πάει 1:51 τώρα. Καλημέρα λέμε τέτοια ώρα!

Πιστεύω!

Δε χρειάζεται να ανοίξω τα μάτια μου...
...μια χαρά σε νιώθω κι έτσι.


Σου το αφιερώνω το παρακάτω βιντεάκι φίλε μου.
Μαζί τα καταφέραμε.
Μαζί!
Η πλάτη μου ακουμπούσε τη δική σου.
Γυρίσαμε να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον μόνο για να φτιάξουμε πάτημα με τα χέρια μας για να πηδήσει ο άλλος πιο ψηλά.
Και συνεχίσαμε να το κάνουμε ακόμη κι όταν ήμαστε στον αέρα.
Συνεχίσαμε ακόμη κι όταν πέφταμε.
Και κάτι που είμαι σίγουρος πως δε θυμάσαι.
12 Ιουλίου 2006, 08:04 το πρωί.
Έψαξα και το βρήκα :)


Ξέρω πως τέτοια ώρα θα κοιμάσαι.
Θα σου το δείξω αύριο λοιπόν.

Έκανα πολλά χτες...

Δεν έχω δικαιολογίες.
        Ο σκοπός μου είναι να βοηθήσω όσους μπορώ.Αρκετά δυνατός για να στηρίξω όσους πέσουν Να είμαι ο βράχος που θα τους στηρίξει την κρίσιμη στιγμή. Κι ας εξαφανιστεί από τη ζωή τους έπειτα. Κι αυτά τα σκέφτομαι και τα γράφω μετά από την ανάγνωση ενός έκπτωτου. Μία συγκεκριμένη λέξη του μου τα θύμισε... Η Ag'o με είχε αποκαλέσει "ήρωα". Δεν ξεχνάω τα όνειρά μου.
        Όλοι μας έχουμε ένα φωτοστέφανο στο κεφάλι μας, και φτερά στην πλάτη μας. Απλώς σε άλλους είναι μαύρα και σε άλλους άσπρα. Τα δικά μου θα έλεγα πως είναι γκρίζα. Όπως και να έχει όμως, πιστεύω στην ύπαρξή τους. Αυτή είναι η διαφορά μου.
        Όσοι δεν πιστεύουν τα φοράνε για να έχουν την ψευδαίσθηση:
Πίσσα και πούπουλα τριγύρω...
        Όσο όμως παραμένω ζωντανός, θα κάνω ό,τι μπορώ. Έχω τα φτερά. Έχω για ξίφος την Αγάπη. Κι έχω κι Εκείνον για οδηγό. Δεν ήμουν κοντά Του και με μάζεψε. Έφυγα και με ξαναπροσέγγισε. Τον πρόδωσα και με ξαναγάπησε. Τον πίστεψα και την Αγάπη του μου χάρισε.
-Δεν αντικαθιστά κανέναν σας
-Tο ξέρω Αλλά αντικαθιστά και συμπληρώνει το κενό που νιώθαμε για το κενό που ένιωθες εσύ μακριά της